Zachtheid doet wonderen

Hoe meer ik mij verbind met de onvoorwaardelijke liefde en de heelheid van het leven, hoe meer lagen in mij aan het licht komen met patronen van hardheid en strengheid. Naar mijzelf en naar de wereld om mij heen.

Het is niet fijn om die patronen en energieën te zien en te voelen, maar het is ontzettend bevrijdend en ruimte gevend om dat wél te doen. Er wél bij stil te staan en er aandacht aan te geven.

Want dan komt de vastgeroeste energie langzaam in beweging. Dan komen de automatische en onbewuste manieren van doen langzaam in mijn bewustzijn. Dan kunnen de patronen waar ik in vast zat transformeren.

Ik heb geleerd om een zachte, liefdevolle ruimte voor mezelf te zijn als dit soort donkere en harde patronen zich aandienen.

Zo nu en dan ga ik weer kopje onder en dan reageer ik vanuit de hardheid en het automatische stuk. Dat is ook oké en onderdeel van het proces van transformeren.

En als ik er dan weer naar kan kijken, een stapje achteruit kan doen, dan laat ik me weer zakken in de zachtheid en kies ik opnieuw voor een vriendelijke, liefdevolle blik naar mijzelf.

Stapje voor stapje smelt de hardheid en verandert mijn patroon.

In een ruimte van liefde en zachtheid komt het leven in beweging. Dan kan er weer iets gaan groeien en ontstaan. Expansie en ruimte en creativiteit dienen zich aan.

Vasthouden aan de hardheid, in het patroon of de overtuiging blijven zitten, vechten tegen wat er is. Het zijn bewegingen naar de dood. Het breekt af, trekt samen en verhard steeds meer.

Hoe meer je in de zachte en vriendelijke energie van het leven kunt zijn, in de eerste plaats naar jezelf toe, hoe meer levenskracht er naar je toe zal komen.

Zo beweeg je naar de natuurlijke stroom, die er altijd is.